Soms is er een gevoel dat je bekruipt. Het gevoel van onbegrepen zijn. Je wringt je in allerlei bochten om uit te leggen wat je bedoelt.
Maar je beseft dat je woorden niet landen zoals je ze hebt bedoeld. Dat je intenties verdraaid worden in de ogen van anderen. Dat je gedachten een vreemde taal lijken te spreken, zelfs tegen degenen die het dichtst bij je staan.
Je kiest je woorden zorgvuldig, zoekt naar metaforen, naar een ingang in hun belevingswereld. Maar in plaats van begrip ontmoet je blikken die je niet bij je verhaal kan plaatsen, ontwijkende antwoorden of (misschien nog erger) goedbedoelde adviezen die de kern volledig missen. En wanneer je helemaal geen reactie krijgt, voelt het alsof je al die tijd tegen een tros bananen hebt staan praten.
Het kan eenzaam voelen, dat onbegrepen zijn. Alsof je een schilderij bent dat mensen bekijken, maar niemand ziet echt de kleuren zoals jij ze hebt bedoeld. Je vraagt je af: Ligt het aan mij? Verwacht ik te veel?
Toch schuilt er ook kracht in onbegrepen zijn. Het betekent dat je diep voelt, dat je gedachten en gevoelens uniek zijn. Misschien betekent het zelfs dat je je eigen pad bewandelt, los van wat gangbaar of voorspelbaar is.
Wat als we niet altijd begrepen hoeven te worden? Wat als we leren om onszelf te begrijpen en dat goed genoeg laten zijn?
En misschien, heel misschien, vinden we dan vanzelf die paar mensen die ons verstaan, zonder dat we al te veel hoeven te zeggen.
© Blog a la Syr
Reactie plaatsen
Reacties