Vergeven is een van de krachtigste, maar ook een van de moeilijkste dingen die we als mens kunnen doen. Het kan voelen als een onmogelijke opgave, vooral wanneer de pijn diep zit, wanneer het vertrouwen is gebroken of wanneer we onszelf in de steek gelaten voelen door iemand die we vertrouwden. Soms lijkt vergeven een verre horizon, die we wel kunnen zien, maar die nog ver buiten ons bereik ligt. Maar zelfs als vergeven nu niet lukt, kan er hoop zijn voor de toekomst.
Er is geen standaardtijdlijn voor vergeving. Het is niet iets dat je kunt dwingen, niet iets dat je zomaar op commando kunt doen, hoe graag je dat misschien zou willen. Soms is de pijn simpelweg te groot, de verwondingen te diep. En dat is oké. Het is belangrijk om deze emoties toe te laten, om ruimte te geven aan het verdriet, de woede, de verwarring. Want door te voelen, door te erkennen wat er is, geef je jezelf de kans om uiteindelijk te helen.
Vergeven betekent niet dat we goedkeuren wat er is gebeurd. Het betekent niet dat we de daden van anderen goedpraten of dat we vergeten wat er is voorgevallen. Het is niet hetzelfde als het herstellen van de relatie of het terugkeren naar een eerdere staat van vertrouwen. Vergeving is iets veel diepers en misschien moeilijker: het is een loslaten van de controle die het verleden nog over je heeft. Het is het proberen te bevrijden van de ketenen die het onuitgesproken, onverwerkte conflict met je meedraagt. Het is het geven van ruimte om door te gaan, zonder dat de pijn constant in je rugzak zit.
Uiteindelijk komt de dag waarop je je eigen rust vindt, door te vergeven, niet voor de ander, maar voor jezelf.
© Blog a la Syr
Reactie plaatsen
Reacties