Mijn ouders zijn geboren in Suriname en zijn in hun kindertijd naar Nederland gekomen. Mijn moeder groeide op in de stad en mijn vader buiten de stad.
Vroeger woonden veel gezinnen bij elkaar in huis, en dat was bij hen niet anders. Mijn moeder heeft in haar jeugd weinig armoede gekend. Mijn opa werkte als broeder in een psychiatrische kliniek, en mijn oma was modiste. Samen runden ze een kledingzaak en hadden ze veel boerderijdieren.
Mijn vader en zijn familie hebben daarentegen wel armoede gekend, maar dat weerhield hem nergens van. Hij sprong zonder aarzeling het water in en kwam thuis met een paar vissen voor het avondeten. Daarnaast had hij een bok als huisdier, zijn trouwe maatje.
Toen Suriname onafhankelijk werd, vertrokken veel gezinnen naar Nederland, en zo kwamen mijn ouders hier terecht.
Ik kom uit een familie waarvan een deel volgens de toenmalige Surinaamse maatstaven iets meer luxe kende, terwijl het andere deel armoede heeft ervaren.
En hier ben ik. Een generatie later, geboren in Nederland. Hoewel ik hier ben geboren, ken ik mijn cultuur goed.
Afgelopen week bracht ik, ter ere van mijn verjaardag, een bezoek aan mijn beide oma’s. Mijn opa van vaderskant heb ik helaas niet kunnen zien. Mijn oma van vaderskant zit door een spierziekte in een rolstoel en woont in een verzorgingshuis. Een dag later bezocht ik mijn oma van moederskant, en samen hebben we iets leuks gedaan.
Soms heb ik moeite met deze generatie omdat mijn denkwijze en levensstijl anders zijn. Je zou verwachten dat we daardoor emotioneel ver van elkaar afstaan, maar het tegendeel is waar. Wanneer ik met mijn oma’s praat, ontstaat er een diep gevoel van wederzijds begrip, zachtheid en respect. Onze zielen begrijpen elkaar.
Natuurlijk kunnen er wrijvingen ontstaan tussen generaties door verschillen in leeftijd, levenservaringen en denkwijzen. Maar juist daarin schuilt iets moois: het vermogen om elkaar aan te voelen, te begrijpen en te geven wat we nodig hebben.
Zo nu en dan komt de gedachte bij mij op dat er een dag komt waarop deze generatie er niet meer zal zijn. Dat is een realiteit die ik liever niet onder ogen zie. Mijn oma’s vertellen graag verhalen over vroeger, en als er iets is dat nooit verandert, is het wel mijn respect en aandacht voor hun woorden. Hun verhalen klinken als muziek in mijn oren – en dát zal ik het meest missen.
En misschien is dat wel mijn taak als kleinkind. Om hun verhalen voort te laten leven. Generaties veranderen, maar de kern blijft bestaan: verbondenheid.
Zolang ik hun verhalen meeneem, blijven ze dichtbij. Generaties veranderen, maar de liefde, wijsheid en mooie herinneringen blijven.
En dat is precies wat ik wil doorgeven.
© Blog a la Syr
Reactie plaatsen
Reacties
Heel mooi geschreven, groetjes Pa
Een super mooi en waardevol blog. Zo liefdevol geschreven Syr✨️❤️
Als iemand het verleden van generaties en verhalen kan vertellen, dan ben jij het wel. Mooi verwoord en leuk dat je de oude verhalen voort laat leven middels Blog a la Syr