Mensen...mensen...mensen...overal mensen om mij heen. Verschillende mensen, een ieder met zijn eigen karakter, overtuigingen, bagage, levensverhaal etc. Ik vind het leuk om mensen om mij heen te hebben. Gezellig praatje maken, lief en leed delen, elkaar inspireren, met elkaar iets ondernemen en ga zo maar door. Maar soms...wil ik niks van dat allemaal. En dat is als ik merk dat ik net iets teveel moet dealen met gedragingen van mensen die in het verste verte niet in mijn woordenboek voorkomen. Ik kan heel slecht tegen onrechtvaardigheid.
Tussen de alledaagse bezigheden van mijn drukke bestaan vind ik het fijn om af en toe mijn verstand op nul te zetten. Even weg van de mensen massa. Even weg uit de stad. Dicht bij jezelf blijven? Jezelf resetten? Hoe doe je dat? Door dingen te doen die je leuk vind. Die je energie geven, maar tegelijkertijd ook tot rust brengen. Soms vind ik het leuk om totaal iets 'out-of-the-box' te doen. Iets wat ik niet vaak tegenkom, hoor of zie. Iets waardoor ik weer positief geprikkeld wordt.
Vandaag was dus zo een dag....
Het is zaterdagochtend en mijn wekker gaat af. Ik ben 40 minuten voor zonsopkomst wakker. Na een verfrissende douche, aangekleed en wel, doe ik mijn balkon deur open en sta met mijn blote voeten op de koude tegels. De lucht is helder en ik hoor nog geen vogels fluiten. Het is zo sereen om mij heen. Ik loop naar binnen en begin met mijn ochtend gebed. Tijdens het gebed, hoor ik vogels fluiten. Het begint lichter te worden buiten en naarmate de minuten verstrijken en ik nog bezig ben met mijn ochtend gebed...voel ik mij gaandeweg ook lichter worden. Wanneer ik klaar ben met mijn gebeden voor de dag, maak ik rechts omkeer naar mijn keuken om koffie te zetten. Daarna ga ik mij verder klaar maken om straks de deur uit te gaan.
Ik stap in mijn auto, zet een muziekje op en rij naar het zuiden. Eenmaal de stad uit, rij ik op de snelweg. Na een tijd zie ik heel veel groen om mij heen en smalle landweggetjes. Grote velden met grote zonnebloemen en mais. De bomen staan volop in de bloei. Prachtig! Het is net een foto op een ansichtkaart. Ik ga een smal weggetje in. Ik ben gearriveerd. Ik parkeer mijn auto, stap uit, kijk recht voor mij uit en zie een grijze ezel naar mij kijken. Ik maak het hek open en wordt begroet door Lola (een grote, zwarte maar oh zo lieve, speelse hond). Ik loop door en krijg een warm welkom van de vrijwilligers van de Ezelshoeve in Baarle Nassau. Ik hoor er één zeggen: 'Je kent de weg. Veel plezier'.
Ik maak voorzichtig de hekken open en glip naar binnen. De meeste ezels staan allemaal buiten op een enkeling na. Ik zoek Michäel. Mijn gedeeltelijke adoptie ezel. Hij staat stro te eten samen met zijn maatje Alberto. Ik vraag aan een vrijwilliger hoe het met Michäel gaat. Ze zegt: 'Het gaat goed met hem. Hij heeft alleen last van eczeem op zijn rug'. Ik kijk Michaël aan en zeg: 'Ach vent, wat mankeer je nu weer? Hoe kom je nou aan eczeem? En dan kan je ook niet krabben als je jeuk hebt. Niet dat dat de bedoeling is, maar toch...'. De vrijwilliger zei dat ze vanochtend zijn rug ingesmeerd hebben met een verkoelende zalf. Michaël heeft al zoveel meegemaakt. Hij was sterven na dood toen hij werd opgevangen door de Ezelshoeve. Er zat een bramentak vast in zijn keel, waardoor hij amper kon eten. Hij was mager geworden en verzwakt. De bramentak is door de dierenarts verwijderd. Maar doordat hij verzwakt was, is hij in een sloot terecht gekomen. Doordat hij met zijn poten vastzat, heeft hij een spiertrauma opgelopen. Alberto zag hij maatje in noodweer, maar kon niks doen. Hoe hulpeloos moet hij zich gevoeld hebben. De medewerkers van de Ezelshoeve hebben Michaël meegenomen, maar konden Alberto niet achter laten. Ezels zijn kudde dieren en voelen zich snel eenzaam. Alberto achterlaten zou voor beide een heel slecht idee zijn. Ze zijn tenslotte maatjes voor het leven. Bij de Ezelshoeve is Michaël aan banden gelegd en kreeg hij regelmatig fysiotherapie. Michaël is een strijder. Hij gaf zelf ook niet op. Met de nodige zorg, hulp, liefde en hoopvolle gesprekken is het hem gelukt om zelfstandig te staan en naderhand om weer te gaan lopen. Daar is tijd overheen gegaan. Als je Michaël nu ziet is hij een voorbeeld dat wonderen bestaan. Mijn kleine, grote strijder. Zijn poten zien er stevig uit en hij is geen scharminkel ezel meer. Hij heeft zelfs een klein ezelbuikje en loopt mooi rechtop. Goed zo mannetje!
Wanneer ik zie dat Michäel aan het eten is, dan laat ik hem met rust. Waar Michaël is, is zijn maatje Alberto en andersom. Wanneer je niet weet welke van de ezels Michaël is, dan zoek je een bruine ezel op waar een licht grijze wat kleinere ezel naast loopt en die bruine ezel is Michaël. Die twee verliezen elkaar niet uit het oog. Ze zijn net Bassie & Adriaan.
Ik zie dat Liv naar mij toe loopt. Liv is een flessenveulen geweest (groot gebracht door mensen). Haar mama heeft haar afgestoten waardoor zij geen ezel gedragingen heeft kunnen leren van haar mama. Daardoor weet ze af en toe geen houding te geven. Ezel Quincet vind Liv een mooie ezelin, maar tot nu toe heeft Liv geen interesse in hem. Zij ziet (zogenaamd) Quincet niet staan. Quincet snapt niks van de dagelijkse afwijzingen die hij van Liv krijgt, maar geeft niet op. Iedere keer wanneer Liv voorbij loopt, staat hij op gepaste afstand haar te bewonderen. Op zijn Surinaams zeggen we:"Tranga Lobie". Dat betekent: "Sterke liefde".
Ik zie de reusachtige (voor mijn gevoel dan) Pierrick op mij af komen lopen. Hij is een Poitou ezel (Franse ras). Hij is 28 jaar oud. Vrij oud voor een ezel. Hij heeft ademhalingsproblemen. Hij zit hier zijn oude dag uit. Ik ben zelf maar klein van stuk en Pierrick is zo groot als een politiepaard met wilde rasta haren. In het begin was ik een beetje bang voor Pierrick. Maar hij is zo lief. Als het aan Pierrick ligt wilt hij alleen maar geaaid en geknuffeld worden. Het liefst de hele dag door. Hij draait zijn oren naar je toe en luistert graag naar je als je met hem praat.
Ik zie dat Michaël naar mij toe loopt. En uiteraard loopt Alberto achter hem aan. Michaël doet zijn hoofd naar beneden. Hij komt mij begroeten en wilt overduidelijk geaaid worden. Ik maak een mooie foto van hem. Zie foto hieronder. En natuurlijk knuffel ik ook met Alberto.
Ik loop even later naar de achterste weide waar ezel Dio staat samen met zijn maatje ezel Buddy-Joe. Buddy-Joe is de adoptie ezel van Jay Francis (Comedian & Wereldverbeteraar).
Dio is ruim een maand geleden geopereerd en heeft zijn derde pacemaker. Dit is een pacemaker wat ook gebruikt wordt voor mensen. Hoog in zijn stalletje zit het apparaat waar elke ochtend zijn pacemaker uitgelezen wordt. Buddy-Joe is een grote steun voor Dio. Ze hebben het fijn samen. Dio is wel een beetje ongeduldig, want hij wilt graag naar de grote groep ezels toe. Hij staat bij het hek, kijkt naar de kudde en gaat balken.
Zijn operatiewond is goed geheeld, maar het is te riskant om hem nu bij de kudde te laten. De vrijwilligers hebben op advies van de medici aangegeven dat Dio nog een paar weken rust nodig heeft, alvorens hij naar de grote groep mag. Ik loop weer terug naar voren en ik zie Michaël naar de grote weide aan de overkant kijken. Ik weet dat hij naar de overkant wilt. Maar de weide wordt schoongemaakt en opgeknapt. Hij zal toch echt even moeten wachten.
Michaël ziet van afstand een vrijwilliger aan komen lopen en gaat snel voor het hek staan. Hij weet dat de vrijwilliger met zijn kruiwagen naar de grote weide gaat. Voordat ik het hek open kon doen, moest ik eerst Michael naar achteren duwen. Hij vond het niet zo leuk dat hij niet mee mocht. Maar hij moest toch echt even wachten. In het begin vond ik het een beetje spannend als er ineens 8 ezels om mij heen stonden. Maar ik begin er steeds meer aan te wennen. De vorige keer dat ik er was werden de ezels getrakteerd op stukjes watermeloen. Vandaag krijgen ze wortelen. Er wordt zo goed voor ze gezorgd. Ik kan niet anders zeggen. Zoveel liefde, aandacht en respect straalt deze plaats uit. Niet alleen naar de ezels toe, maar ook naar elkaar. De mensen hier zijn zo lief.
Ik ben mijn handen gaan wassen en ben op een bankje gaan zitten voor een kopje koffie. Het zonnetje scheen en het is er zo rustgevend. Er lopen verspreid ruim 40 a 50 ezels rond in de weide. En ze doen allemaal hun eigen ding. De ene ezel drinkt water uit een emmer. De andere ezel ligt met zijn gezicht in het zonnetje. Weer een andere ezel gaat lekker rollen in het zand. Het zijn allemaal zorgen ezels die veel hebben meegemaakt. Ik zit daar en denk aan de ezels die wereldwijd worden gebruikt (niet alleen ezels, maar ook vele andere dieren) voor het toerisme of als werktuig. Een ezel kan maar de helft van zijn gewicht dragen. Ik zie voor mij een ezel lopen met een doorgezakte rug, door het sjouwen wat ze in haar leven heeft moeten doen. Gelukkig is dat verleden tijd voor haar. Er staan drie ezels in de weide verderop die mishandeld werden. Ze zijn in beslag genomen door de politie. Ze hadden door de stress geen vacht meer en waren flink vermagerd. Het is verschrikkelijk. Ik denk er niet teveel over na. Ik kijk naar ze. Een grote weide, maar ze staan met zijn drietjes bij elkaar. Ze hebben elkaar en ze hebben de Ezelshoeve. En ze hebben inmiddels weer een vacht gekregen.
Er is een gezegde: 'Zo dom als een ezel'. Dio begint elke dag klokslag 10:15 te balken en loopt zelf naar zijn stal als hij een vrijwilliger aan ziet komen lopen. Om 10:15 wordt een kwartier lang zijn hartritme gemeten. Hoe kan een ezel die geen klok kan kijken elke dag op hetzelfde tijdstip balken? En Michael die alvast bij het hek gaat staan als hij een vrijwilliger aan ziet komen lopen. Op de hoop dat hij er tussen kan glippen en naar de overkant kan gaan. Ezels zijn zo slim en zuiver. Als ze geaaid willen worden, dan blijven ze staan. Willen ze dat niet of hebben ze er genoeg van, dan lopen ze weg. Je merkt het gauw genoeg of ze je leuk vinden of niet. Ze zijn goudeerlijk. Ezels voelen (net als vele dieren) je aan. Ze maken telepathisch contact met je. Ze weten precies hoe jij je voelt en reageren er op. Sta er niet raar van te kijken dat een ezel zijn hoofd op je schouders legt in tijden van verdriet.
Er is nog een gezegde waar ik aan moet denken: 'Een ezel stoot zich niet voor de tweede keer aan dezelfde steen'. Slim van de ezel. Straks rij ik weer terug naar de mensenmassa. Dan ben ik weer terug in de stad. Ik zit daar nog steeds op het bankje buiten en denk bij mijzelf:' De ezels geven hun grenzen aan. Vergeet dat niet om te blijven doen, Syreeta. Het is jou leven, jij bepaalt en niet een ander.' Wanneer een ezel zich niet voor de tweede keer aan dezelfde steen stoot, waarom ik dan wel? Wanneer een ezel geen behoefte heeft aan iemand, neemt hij of zij afstand. Of als een ezel bezig is met grazen, kun je maar beter op je kop gaan staan. Hij of zij gaat gewoon rustig door met gras eten. Je kan maar beter jezelf zien te vermaken. Een ezel blijft in het 'hier en nu'. Ze houden zich bezig met het moment. Ezels houden afstand van de ezels en situaties die ze niet zo leuk vinden en zoeken juist aansluiting bij de dingen en ezels die ze wel leuk vinden. Een goede reminder voor mijzelf als ik straks weer op dat stukje van de aardbol ben, terug in de stad, met de mensen massa om mij heen. Handelen naar je gevoel. Dicht bij jezelf blijven. Bevalt iemand je niet, dan ga je een stuk verder staan grazen...ik bedoel...dan ga je een stuk verder zitten....zoiets...
Ik geniet van de omgeving en van mijn kopje koffie. Ik voel mij helemaal tot rust komen. Ik sta op en loop nog een laatste rondje. Mona is een kleine witte ezelin. Zachtaardig van karakter. Ze staat in het gangpad met haar gezicht in de zon. Ik loop naar haar toe en zing:' 'Ma Jo, Mona Lisa. Ma Jo, Mona Lisa. Mona, je mooie, witte vacht glanst helemaal door de zon. Geniet maar van de zonnestralen. Tot de volgende keer'. De hekken binnen staan nog open en de ezels lopen heen en weer. Beweging is goed voor ze. Pierrick staat midden op de weide. Ik zie hem naar mij kijken. Hij kijkt zo zielig. Michaël en Alberto lopen van de ene weide naar de andere weide. Die zijn er maar druk mee. Ik loop naar voren en sta bij het hek. Ik draai mij om en zeg: 'Het gaat jullie goed lieve Ezels. Ik ben blij voor jullie. Tot de volgende keer. Veel liefde en licht voor jullie allemaal.'
Ik groet de vrijwilligers en loop naar mijn auto. Ik zie een paar koeien achter mij en aan de zijkant een grote veld met mais. Ik stap in de auto en rij richting het dorp een paar minuten verderop. Ik heb reuze trek. Ik heb nog niks gegeten. Er is in het dorp een snackbar en ik heb trek in een frietje. Na lekker gegeten en gedronken te hebben, besluit ik om naar huis te gaan. Eenmaal op de snelweg voel ik mijzelf moe worden. Het was echt een fijne dag. Net wat ik nodig had. Alsof de tijd stil stond. Ik nader de stad en zie donkere wolken in de lucht. Ik doe mijn zonnebril af en dan barst het los. Het begint heel hard te regenen. Ben ik aan het balen? Absoluut niet. Scheelt mij weer mijn auto wassen en hebben de bloemen, planten en bomen ook weer wat te drinken.
Eenmaal thuis ben ik gaan douchen en eten gaan opwarmen. Na het eten zit ik met een kopje thee op de bank en toen vielen mijn ogen dicht. Ik ga mijn dag herbeleven aan de binnenkant van mijn ogen. Ik heb niet veel nodig in het leven, lieve mensen. Het is het leven en wat er op mijn pad komt met de bijbehorende ervaringen en avonturen die mij voortbewegen. C'est la Vie!
© Blog a la Syr
Reactie plaatsen
Reacties