Ik heb er even over nagedacht. Maar ik ga ervoor. Ik heb ervoor gekozen om een blog te schrijven over angsten. Ik wil dieper ingaan op angst door mijn verhaal te vertellen. Met welke reden? Dat lees je later in deze blog. Eerst wil ik de vergrootglas leggen op het woord angst. Wat is angst en waarom voelen we dat?
Angst is een emotie die je helpt te reageren op gevaar. Het lichaam raakt in opperste staat van paraatheid. Angst is een normale reactie op een reële dreiging. Angst is een gevoel dat verwijst naar dreigend gevaar en gaat gepaard met lichamelijke verschijnselen door activatie van het autonome zenuwstelsel.
Angst kan een nuttig gevoel zijn. Het waarschuwt voor gevaarlijke situaties en helpt om daar tijdig op te reageren. Sommige mensen worden regelmatig overvallen door een angstig gevoel of paniek zonder dat daar een directe aanleiding voor is. Of angst neemt vormen aan die heftiger zijn dan reëel is.
Ik neem jullie mee in mijn verhaal. Mijn verhaal over angst...
Ik heb zolang ik mij kan herinneren angst voor vuur en knallen. Vroeger vierde wij de jaarwisseling bij familie en werd er volop vuurwerk geknald. Dit was altijd een grote drama voor mij. Ik sloot mijzelf ieder jaar op 31 december op in huis. Ik ging 30 december nog naar buiten, maar daarna was ik binnen in huis en zag je mij 1 of 2 januari weer buiten op straat.
Het gevoel is onprettig, want je voelt je door angst opgesloten in huis maar ook in jezelf. Alsof je geen kant op kan gaan. En doordat je de harde knallen door de ramen en de muren hoort, voel je je ook niet helemaal veilig in huis. En dan ben ik ook nog gaan wonen op een plek waar het Nationale Vuurwerk nog net niet bij mijn voordeur begint, wat ieder jaar een mensen massa aantrekt. Een mensen massa waarvan sommige los gaan met het afsteken van verdwaalde vuurpijlen die tegen mijn raam aan knallen. Ja joh, je ziet mij al zitten he. Net een stokstaartje in de woestijn. En dan heb je ook nog te maken met mensen die nare opmerkingen maken zoals: 'Je bent toch geen baby? Baby's zijn bang voor vuurwerk'. Of 'Zal ik een duizend klapper vast maken aan je haar?' en "Bang voor brand? Je doet net alsof jij in vlammen op bent gegaan". Nou, dat noem ik pas diep trieste mensen.
Mijn angst voor groot vuur heb ik ook zolang ik mij kan herinneren. Vroeger deden wij kaarsen aan als de stroom in de flat uitviel. Ik durfde geen kaars vast te houden, laat staan aan te steken. Als ik ging koken, moest iemand anders in huis voor mij het vuur aansteken. Ik heb lucifers leren aansteken door mijn broer. We hadden een doos lange barbecue lucifers in huis. Op een dag zei mijn broer dat hij mij gaat helpen om een lucifer aan te steken. Hij ging naast mij staan bij de wasbak in de keuken, pakte mijn hand vast en ik stak voor de eerste keer een lange barbeque lucifer aan. Toen dat lukte, brak hij steeds een klein stukje van de lange lucifer af. En die staken wij steeds samen aan, net zo lang totdat het de formaat had van een standaard lucifer. Halverwege liet hij voorzichtig mijn hand los en voor ik het wist, kon ik zelfstandig een lucifer aansteken. Dit was echt een mijlpaal voor mij.
Ik had lang geleden toen ik in de zorg werkte een cursus. We hadden even koffie pauze. Ik liep naar het raam en ik keek naar buiten. Ik schrok mij rot. Er stond een huis pal aan de overkant in de fik. Ik was zo geschrokken en riep om mij heen. Mijn collega's rende naar buiten om de mensen te helpen. Ik bleef binnen, pakte met trillende handen mijn telefoon en belde 112 op. Ik zag mijn collega het huis binnen rennen en haalde een huilend kindje in pyjama uit het huis dat in brand stond. Ik stond in paniek voor het raam en ik was bang voor een explosie. De brandweer kwam en iedereen was ongedeerd. Maar de schrik zat er goed in. Toen de situatie een paar uur later zo goed als onder controle was, stond ik nog te trillen op mijn benen en kon geen stap vooruit zetten. Ik belde een taxi en die bracht mij naar huis.
Ik was aan het werk in de kinderopvang. Het was het einde van de ochtend en ik was net moeder Gans op de groep. De baby's kropen op de vloer vlak bij mijn voeten. Bang dat ik weg zou lopen. Zolang ze mij zagen, waren ze rustig. Ik was de flessen en spenen aan het uitkoken in de magnetron en had de waterkoker dat naast de magnetron stond aan gezet. Ik haalde de steamer uit de magnetron, toen plotseling de deksel openschoot. De stoom ging met snelheid naar het stopcontact waar de stekker van de waterkoker in zat en het gaf mij toch een knal met een vlam. In een fractie van een seconde, duwde ik de baby's bij mijn voeten naar achteren om ze te beschermen en stond mijn linker pols in vuur en vlam. Ik voelde een flinke pijnscheut door mijn arm gaan, richting mijn rug en ik wist dat dit foute boel was. Ik stelde de baby's veilig en rende naar de groep naast mij. Ik zei: 'Er moet NU iemand naar mijn groep. De baby's zijn daar alleen'. Ik zag mijn collega haasten naar mijn groep. Ik rende naar de keuken en daar was onze huishoudelijke hulp. Ik zei: 'Help mij en liet de handdoek zakken zonder naar mijn pols te kijken'. Ze schrok en deed de kraan open. Ik hield mijn pols onder de lauw warme kraan. De dagen daarna waren een regelrechte ramp voor mij. Ik ga jullie niet vertellen hoe het is en voelt om verbrand te zijn en over de schade aan mijn linker pols. Ik was door deze gebeurtenis in een emotionele shock geraakt. Ik heb daar medisch hulp bij gekregen om weer tot mijzelf te komen.
In 2019 was ik in New Delhi toen ik in de lobby van het hotel een kopje thee zat te drinken. Het was gemoedelijk om mij heen. Er stond een grote aquarium, dus keek ik af en toe naar de visjes en dronk mijn thee. Het was rustig om mij heen, maar ik had een onrustig gevoel van binnen. Ik hoorde steeds knallen in mijn hoofd en zag steeds beelden in mijn hoofd voorbij flitsen van oorlog. Ik kon het niet plaatsen. Op een gegeven moment zag ik het hotelpersoneel haasten naar het grote televisiescherm aan de andere kant van de lobby. Ik stond op en liep naar het scherm. Ik zag:'Breaking News' staan op het scherm. Ik vroeg aan een personeelslid van het hotel in het Hindi wat er aan de hand was. Hij legde mij uit dat India en Pakistan elkaar de oorlog hebben verklaard en dat er flinke gevechten en bomaanslagen aan de gang zijn. Dat zijn dus de visioenen die ik had gekregen. Na een paar dagen zat ik in de auto toen ik uit het niets hartkloppingen en weer een onrustig gevoel kreeg. Later bleek dat we langs het ziekenhuis reden waar de neergeschoten militairen lagen die aan het vechten waren voor hun leven. Ik heb ook visioenen gehad van knallen, vuur en onrust tijdens de rellen in de corona periode.
Een aantal jaar geleden was ik aan het werk toen de brandalarm ging. In de eerste instantie denk je dat het een brandoefening is, totdat je rook en vlammen ziet aan de bovenkant van het raam. Ik volgde de menigte naar buiten. Weer zat de schrik er goed in.
Op het moment dat je een trigger krijgt waarbij je zo een grote angst voelt, dan wil je op dat moment nog liever dood gaan dan weer in die heftige angst te moeten zitten. Ik was er helemaal klaar mee. Ik wilde dit niet meer voor mijzelf. Ik wilde mijn angsten gaan aanpakken. Ik wist niet waar ik moest beginnen. Dus ik begon een zoektocht voor mijzelf. Als eerste kwam ik bij regressietherapie uit. Ik werd in trance gebracht en zag allemaal beelden voorbij komen. Beelden van Indiase vrouwen op de brandstapel. Ik ben in gesprek gegaan met nani (mijn oma). Nani vertelde mij dat als vrouwen weduwe werden, zij werden buitengesloten. In India moesten er vrouwen verplicht op de brandstapel als hun man overleed. Ik heb de regressietherapie volbracht. Het proces en de verdere uitkomst hou ik voor mijzelf. Ik heb daarna nog Nei-therapie (Neuro Emotionele Integratie) gehad. Zonder dat ik iets had verteld werd mij de vraag gesteld: 'Is jou vader militair of soldaat geweest?'. Dat klopt. Mijn vader is oud gediende geweest als beroepsmilitair.
Waar het op neer komt is dat er in de generatie op generatie familie lijnen voorkomt dat er mensen zijn geweest die oorlog hebben meegemaakt, een land hebben gediend, een slachtoffer zijn geweest. Oorlogen hebben meegemaakt met gevechten, vuur, knallen, bombardementen, explosies, angsten etc. Er is een deel van de oorlogstrauma bij mij terecht gekomen. Een deel van de oorlogstrauma is een zielsdeel van mij.
Door mijn jarenlange zoektocht en therapie heb ik veel informatie en inzichten gekregen. Ik snap waar mijn angst vandaan komt. En ik kan dat ook helemaal plaatsen met het gevoel wat ik altijd heb gehad. Dit is een angst die tot in mijn ziel aanwezig is. Ik heb één ding geleerd en geïntegreerd: 'Ik ben niet mijn angst. De angst is geen dader'.
Een paar jaar geleden ben ik op 31 december met de trein naar de andere kant van het land afgereisd om een paar dagen in een hotel te blijven. Ik heb nota bene op het balkon gezeten van het van der Valk hotel tijdens de jaarwisseling. Sommige knallen die ik hoorde vond ik net iets te hard en minder prettig. Maar over het algemeen...had je mij daar moeten zien zitten op dat bankje met een glas met alcohol vrije bubbels. Ik heb ruim een half uur op dat bankje buiten gezeten. Vorig jaar had ik 30 december een afspraak bij mijn masseuse. In de avonduren wilde ik naar huis gaan, toen er veel vuurwerk in de buurt werd afgestoken. Ik was in dubio. Ik dacht: 'Wat moet ik doen. Ik kan moeilijk heel de avond hier blijven staan'. Weet je wat ik heb gedaan? Ik ben met opgeheven hoofd de straat op gegaan naar huis, door de knallen heen. Nu kijk ik zonder oordoppen in met de jaarwisseling uit het raam naar buiten. Als de knallen hard zijn, dan ga ik van het raam weg. Maar als ik mooi siervuurwerk zie, dan kijk ik ernaar.
Ik ben vrienden geworden met mijn angst. Ik hoor als mens in een bepaalde mate angst te voelen. Dat is gezond. Mijn angst voor knallen en groot vuur is niet helemaal weg. Ik blijf er wel gevoelig voor. Maar ik zoek het niet op. Mij zal je geen Chinees Nieuwjaar zien vieren tussen de mensen en de duizend klappers op de West-Kruiskade in Rotterdam. De brand alarm ging op mijn werk af, maar ik raakte niet in paniek. Het was een oefening en ik liep rustig met de rest naar buiten. Ik kan nu beter omgaan en leven met mijn angsten. Het belemmerd mij niet in de mate zoals het eerder gedaan heeft. En dat voelt echt als een grote opluchting. Mijn naasten konden het niet geloven toen ik vertelde dat ik tijdens de jaarwisseling naar buiten kijk uit het raam naar het siervuurwerk. Maar het is toch echt zo. Ik ben met de jaren gegroeid.
De reden dat ik dit verhaal deel is dat ik met mijn waargebeurde verhaal wil laten zien dat je iets kan voelen en ervaren waarvan de oorzaak veel dieper ligt dan aan de oppervlakte. Wanneer je kampt met bepaalde angsten, maakt je nog niet raar of een overdreven persoon. Begrip verwachten van de mensen die je niet kunnen of willen begrijpen is niet belangrijk. Het heft in eigen handen nemen en vooral jezelf proberen te omarmen en te begrijpen is veel belangrijker. Wanneer de tijd ervoor rijp is en jij je daadkrachtig voelt om je angsten in de ogen aan te kijken, vraag het Universum om de mensen die je erbij kunnen helpen. En dan zal je zien dat je hulp krijgt.
Het is een kwetsbaar verhaal, maar het hoort bij mij. Ik ben geen website met blogs gestart om te laten zien dat het leven alleen maar pracht en praal is. Ik ben een website gestart met blogs die ongepolijst en echtheid uitstralen. Hierbij deel ik ook mijn eigen verhalen om de wereld om mij heen te helpen verlichten. We leven in een wereld waarin we getriggerd worden in onze angsten, maar onthoud: 'Je bent niet de angst. De angst is geen dader'.
'Angst overwin je niet door in het diepe te springen, maar door eerst rustig pootje te baden'
'Moed betekent angst voelen en toch je hart volgen'
'Wees niet bang voor het onbekende, maar zie het als een nieuwe fase van het avontuur dat het leven is'.
'Kwetsbaarheid durven tonen, maakt je een sterker persoon'
Reactie plaatsen
Reacties