Ik lag op klaarlichte dag op de bank...sinds een dag begint het hoesten weer meer te worden en dat put uit. Ik heb het de laatste tijd koud, terwijl dat de verwarming aan staat. Ik voel mij van binnen niet helemaal lekker, maar probeer mij rustig te houden. Ik lig op de bank en adem rustig in en uit. Ik lig aangenaam onder twee dekentjes. Het komt wel goed...het is goed zoals het is...
Na een tijdje rustig gelegen te hebben, stond ik op en besloot wat te gaan eten. Ik had nog soep en at er twee boterhammen bij. Ik zat op de bank met bord op schoot te eten. Ik keek naar buiten. Het was het begin van de avond en ik voelde mij rustig. Het eten smaakte goed en het soepje al helemaal. Ik was net klaar met eten, toen ik mijn moeder aan de telefoon had. Ze vertelde mij dat zij zojuist het nieuws heeft vernomen dat haar broer is overleden. Eigenlijk is het haar neef, maar ze zijn samen opgegroeid en altijd close geweest. Dus voor mijn moeder is het haar broer. Het werd stil aan de telefoon. Ik zei: "Maar Ma, dat kan toch niet?". Ze zei: "Ik hoor het ook net. Dus ik denk wel dat het zo is". En weer werd het stil aan de telefoon. Ze zei: 'Ik bel je zo Syr". Ik zei: "Ja is goed". Ik zat op de bank met mijn bord op schoot voor mij uit te staren. Er zat geen beweging in. Ik dacht steeds: "Hoe kan dat nou?". Mijn moeder belde terug. Ik zei: "Wat wilt u doen? Wilt u ernaar toe gaan?". Ik hoorde haar twijfelen aan de telefoon. Ze wist niet goed wat ze moest doen. Ze zei: "Als ik ga, ga je dan met mij mee?. Ik zei: "Ja, maar dan rij ik. Geef mij vijf minuten. En dan stap ik de deur uit". Ik legde mijn bord aan de kant en sprong de douche in om mij te gaan omkleden en fatsoeneren. Ik trok even snelle jelle een andere trui aan en kamde mij haar. Ik deed snel mijn tasje met medicatie in mijn tas met een flesje water en liep naar mijn auto. Ik reed naar het huis van mijn moeder en had een steen op mijn maag. Ik dacht: "Ze is weer een broer kwijt waar ze close mee is. De familie heeft weer een gemis een verwerken'. Ik heb mijn overleden oom in 2024 voor het laatst gezien en gegroet op de 80ste verjaardag van mijn oma dat groots is gevierd met de familie.
Ik heb mijn moeder opgehaald en zijn naar de plaats ter bestemming gereden. We kwamen binnen, deden onze schoenen uit en ik zag familieleden van de vriendin van mijn oom verslagen erbij staan. Ik vouwde mijn handen om ze allemaal in één keer te begroeten en we liepen verder de woonkamer binnen. En daar lag mijn oom...op een dekentje op de grond. Zijn vriendin zat met een gebroken hart op de grond naast hem. Mijn moeder kon haar ogen niet geloven, want een dag eerder had ze hem nog gesproken en volgens de berichten ging alles goed met hem.
Zijn vriendin kwam thuis van werk en zag hem in de keuken liggen. Ze heeft 1-1-2 gebeld, maar reanimatie had geen baat meer. Hij was al overleden. Zijn vriendin zat naast hem en ze zat vol schuldgevoelens en onbegrip. Dat is een logische reactie. Ze zei: "Ik was maar zijn vriendin. Dus ik heb geen rechten". Mijn moeder zei: "Maar een vriendin? Jij was en bent zijn vriendin. Je hebt met hem de laatste jaren samen geleefd in één huis. Jij hebt net zoveel zeggenschap". Dat vond ik heel mooi gezegd.
Ik moest denken aan mijn eigen situatie. Ik heb ook een stiefmoeder. Zij leeft in één huis met mijn vader, niet mijn broer en niet ik. Zij heeft zeker rechten, plichten en zeggenschap. Ik deel dezelfde mening als wat mijn moeder daar heeft gezegd.
Naaste familieleden stroomde stukje bij beetje binnen. Een familielid die ook heel close was met mijn oom die kwam binnen. Ze gingen als twee broers door het leven en deelde lief en leed. Ze kende elkaar door en door. Hij ging naast hem op de grond zitten en zei tegen hem: "Baas, je bent er niet meer". En schudde zijn hoofd vol ongeloof. Het werd heel stil. Hij legde zijn hand op de handen van mijn overleden oom die onder een deken lagen.
Hij keek om zich heen en keek een ieder aan. Hij zei luid en duidelijk: "Wij mensen...wij mensen wachten met te genieten van ons leven als wij met pensioen zijn. Maar waarom wachten? Hij die overleden is, heeft altijd hard gewerkt. Hij was net met pensioen en nu ligt hij hier. Daarom lieve mensen, laten wij vanaf vandaag niet wachten en ieder moment van ons leven proberen te benutten met datgene wat wij willen doen en kunnen doen. Laten we niet wachten."
Al die tijd had ik een brok in mijn keel en kon ik mijn verdriet niet uiten. Maar op het moment dat hij dat zei... stroomde de tranen over mijn wangen....Een ieder knikte en ze zeiden tegen hem: "Je hebt helemaal gelijk." Hij herinnerde op dat moment een ieder in de ruimte eraan wat er toe doet in het leven. Het leven is te kort om te lang in twijfel te zitten of om ergens op te wachten. Want het kan zomaar een dag te laat zijn.
Daar is veel moed voor nodig geweest om dit te zeggen. Maar er zit zoveel kracht in zijn woorden. Hij heeft het gezegd op een moment waarbij hij een zaadje heeft geplant bij een ieder daar. Zoals een paardenbloem zijn zaadjes verliest door de wind, ergens terecht komen om daar opnieuw paardenbloemen van te worden...zo ervaar ik deze uitgesproken woorden. Woorden die berusten op waarheid. Ik zat naast mijn moeder en zei: 'Mam, ik ga hierover schrijven en de wereld erover vertellen. Ik ga de paardenbloem zaadjes verder verspreiden" Ze keek mij aan en zei: "Dat moet je zeker doen Syr. Dat is een goed idee".
"Creëer kansen als je kunt en grijp deze. Probeer het leven te benutten met datgene wat je graag wilt en kan doen. Wacht niet te lang, voor het te laat is."
De twee kinderen van mijn oom kwamen binnen. Mijn nicht gaf mij haar sjaal en deed haar schoenen uit. Ze zette een paar stappen naar voren en ze stopte. Ze durfde niet naar binnen te gaan. Ik pakte haar arm vast en zei: "Het is moeilijk voor je. Maar dit is je kans. Hij wordt zo opgehaald. Ga je papa groeten". Ze liep met kleine stapjes naar voren en zag haar vader daar liggen. Aan de rechterkant zat zijn dochter en aan de linkerkant zijn zoon. Naast het verdriet wat een ieder had, zou je zo een speld horen vallen. Wat ik zo mooi vind is dat mijn neef de naam van de vriendin van zijn vader noemde en waar iedereen bij was tegen haar zei: "Dank je wel dat je de laatste jaren samen met mijn vader was. En dat hij samen met jou gelukkige jaren heeft gekend. Dank je wel daarvoor". En iedereen zei tegen haar: "Ja, dank je wel daarvoor".
Ik ben daar in een hoekje gaan zitten en deed halverwege de avond mijn jas uit. Ik had mijn broertje op de WhatsApp die vroeg of hij nog iets voor ons kon betekenen. Ik zei tegen hem: "Verder alles oké hier met Ma, bel alleen Nanie (oma) op om te checken of alles rustig is bij haar". En dat ging hij doen.
Zijn zus kwam met haar kinderen binnen om afscheid te nemen van haar broer. Rond half elf in de avond kwamen ze zijn lichaam ophalen om naar het rouwcentrum te brengen. Ik liep voor de eerste keer deze avond naar voren en knielde neer voor mijn overleden oom. Ik hoorde mijn moeder tegen hem zeggen: "Doe ze allemaal de groeten daarboven". Ik kon niks uitspreken. Als blogger zit ik vol woordenvloed. Maar op dat moment heb ik alleen mijn handen gevouwen en 'Namaste' gezegd. Verder niks. Maar dat is oké...er hoeft niet altijd wat gezegd te worden. Een ieder heeft zijn of haar eigen manier.
We hebben buiten met zijn allen een erehaag gevormd. Ze hebben hem op een brandcard in ons midden buiten geplaatst en we hebben een paar krachtige mantra's met zijn allen uitgesproken voor de rust en als eerbetoon. We hebben met zijn allen buiten gekeken hoe ze de straat uitreden. Toen hebben we nog even nagepraat. Zijn zoon, dus mijn neef omhelsde mij buiten en zei: "Ik had hem nog liever wilde zien leven. Ik had hem nog liever bij mij gehad". Ik zei: "Ja natuurlijk wil je dat. Dat willen we allemaal. We hebben het alleen niet voor het zeggen.' Ik zei het en tegelijkertijd dacht ik: 'Had ik dat wel moeten zeggen?". Na iedereen gegroet te hebben zijn wij ook zoetjes aan weggegaan. Ik kwam thuis. Ik heb mijn kleding in de wasmachine gestopt en ben gelijk gaan douchen. Na het douchen had ik mij warm aangekleed en ben met een kopje kruidenthee op de bank komen zitten.
Weet je wat ik heel mooi vind om te zien...dat er op zulke momenten eenheid is. Iedereen is een team en werkt samen. En ik vind dat het ook zo hoort. Ik kan maar niet begrijpen dat er plekken zijn dat men ruzie maakt, terwijl er een lijk in de kist ligt. Of dat er gelijk gesproken wordt over de verdeling van de inboedel, erfenis, geld, sieraden etc. Mijn gezouten mening erover is dat ik het in één woord: schandalig vind. Schaam je je diep als je op dat moment je egoïsme niet aan de kant kan zetten en respect kan tonen voor de overledene.
Ik denk dat de meeste het kunnen beamen als ik zeg dat wij niet hebben geleerd wat 'rouwen' is en hoe ermee om te gaan. Op school kregen we Pythagoras, moesten we wiskunde in onze kop stampen tot we een ons wogen en begon ons leven in de 'Grote-Mensen-Wereld' met Aap, Noot en Mies. Ik weet nog steeds niet wie 'Mies' is...enfin...
Rouwen is het verwerken van een groot verlies. Rouwverwerking is de manier van omgaan met verdriet en verlies. Er staat geen tijd voor het verwerken van het verlies. We weten alleen dat het tijd nodig heeft.
Wanneer het iemands tijd is gekomen om heen te gaan, is het belangrijk om respect te hebben voor de overledene. Laat degene in Liefde los. Laat het gemis, de pijn en het verdriet er zijn. Voel het en geef het de ruimte. Deze ruimte zal ervoor zorgen dat je de herinneringen kan koesteren. De wond van het verliezen van een dierbare zal een open wond blijven, maar hoe je ermee omgaat zal op den duur de pijn verzachten. Pijn wordt omgezet in Liefde. Liefde zal ervoor zorgen dat degene naar het Licht mag gaan. Wanneer je iemand in Liefde loslaat, dan kan dat een positief effect hebben op de ziel die in vrijheid zijn of haar weg in het hiernamaals mag gaan vervolgen.
Het was middernacht...ik had mijn kopje thee op. Ik deed mijn lichten uit en ging in bed liggen....De familie aan beide kanten is groot. En steeds is er weer eentje minder. Wanneer de familie bij elkaar komt, op een verjaardag bijvoorbeeld...dan is daar een gemis. In onze 'rugzak' waar we mee door het leven gaan, dragen wij herinneringen mee. Het is een voorrecht en een eer...om bepaalde mensen te hebben gekend en te hebben meegemaakt. Een ziel verlaat het lichaam, maar de herinneringen blijven bestaan...
Rest in Peace...in Liefde en Licht.
© Blog a la Syr
Reactie plaatsen
Reacties
Syr, je hebt je blog met gevoel geschreven en ingesproken. Het is emotionele stuk, kreeg tranen in mijn ogen bij het luisteren. Het verlies, het samenzijn met elkaar laat herinneringen achter om terug te kijken. De toekomst kan zo voorbij zijn. Leef en denk ook aan je medemens🙏🏼
Liefs Roos🌹
Goeiedag Syreeta, heel goed geschreven,'s werelds
Goeiedag Syreeta, heel zalig gesproken,pa❤️
Prachtig
Sterke met de verwerking