Dit is een blog gemaakt op 12 mei 2023. Net als ieder jaar vinden dit weekend weer de Wereldhavendagen plaats in Rotterdam. Ik hou van boten. Ik vind het fascinerend om ernaar te kijken. Vrachtschepen, zeilschepen, cruiseschepen, marineschepen en ga zo maar door. In deze blog geef ik jullie een kijkje in mijn alledaagse leven en vertel ik meer over mijn interesse in boten. Veel leesplezier toegewenst:
Ik had een bericht van de Havenloods krant voorbij zien komen dat het grootste houten zeilschip ter wereld een bezoekje gaat brengen aan Rotterdam. Ik heb al aardig wat boten van verschillende formaten voorbij zien komen. Ik heb al veel van mijn lijstje kunnen schrappen. Het blijft mijn interesse hebben in wat ik weer een volgende keer ga zien.
Mijn opa werkte voor zijn pensioen als kraanmachinist in de scheepsvaart op Kinderdijk. Mijn vader werkt ruim 40 jaar bij een bedrijf waarbij hij dagelijks in verbinding staat met het scheepsvaart.
12 jaar geleden kreeg ik een huis vlakbij het water waar het verkeer van de scheepsvaart in Rotterdam goed zichtbaar is. Het verveelt mij thans niet om op een warme zomerdag tot in de late uurtjes op een bankje bij het water te gaan zitten. Met mijn haren in de wind op een zwoele zomeravond genieten van zonsondergang en kijken wat er allemaal voorbij komt varen. Maar ook op een herfstachtige regendag loop ik in mijn regenjas gerust langs het water voor een wandelingetje. Zolang ik hier woon, geniet ik met volle teugen. En wanneer ik een keer ga verhuizen dan heb ik genoeg mooie herinneringen om aan mijn tijd hier terug te denken.
Vanochtend liep ik rond half elf de deur uit richting het water. Nog geen houten zeilschip te bekennen. Ik zag scholieren, een aantal mensen met gekleurde kostuums en gekke pruiken op die filmpjes aan het maken waren, 2 fietsers en een mevrouw met een roze vest aan die op een stenen bankje zat. Ik liep naar dat bankje toe en zei: 'Goedemorgen' tegen haar en ging aan de andere kant van het bankje zitten. Zij keek mij aan en groette terug. Vervolgens zei ik tegen haar:' Zit je hier ook te wachten op dat houten bakbeest'. Ze zei: 'Nee,ik heb net een nieuwsbrief gemaakt voor mijn werk. Welke houten bakbeest eigenlijk'. Ik liet haar digitaal het bericht zien van de Havenloods krant. En las het stuk voor waarbij er stond dat ze saluutschoten gaan aflossen en dat er een welkomstcomité klaar gaat staan om de crew van het schip te ontvangen. Ze zei: 'Wat leuk. Dat wist ik niet. Nou, dan blijf ik nog wel even zitten'. We keken allebei achterom naar de TikTokkers met hun gekleurde kostuums, pruiken en gekke dansjes. De mevrouw zei: 'Als dat groepje de Rotterdamse welkomst comité is, dan maken ze wellicht gelijk rechtsomkeer richting Duitsland. Ik zei: 'Ach joh, anders ontvangen wij ze wel. Gaan wij wel staan speechen. En zingen we er een liedje bij...die ene van Lee Towers. We maken er gewoon:' You never sail alone' van. Waarom ook niet'.
We keken een tijdje recht vooruit naar het water toen de mevrouw tegen mij zei: 'Geen puntje van de mast te zien. Zie jij wat'. Ik zei: 'Als ik recht vooruit kijk dan zie ik alleen maar die rare kanariegele Splash bus die zich driekwart onder water begeeft. Ik heb nog nooit een lege Splash voorbij zien komen. Jij wel? Welke type mensen daar nou elke keer in gaan zitten weet ik ook niet'. We zijn samen een stukje verderop een kop koffie gaan drinken en raakte gezellig verder aan de praat.
We liepen na het koffie drinken weer terug toen we werden opgeschrikt door saluutschoten...en ja hoor...daar in de verte...het ging net de bocht om...kwam de driemaster aan komen varen...dat geknal...niks voor mij...het was zo hard...maar wat was dat een mooi uitzicht zeg...het grootste houten zeilschip ter wereld: Gotheborg of Sweden. Ik kan die naam nog steeds niet naar behoren uitspreken. Ik maak er elke keer weer wat anders van. Anyways, 47 meter lang, een hoop houtsnijwerk en veel bemanningsleden aan boord!
De mevrouw met het roze vest aan (genaamd Merel) en ik liepen naar voren en keken onze ogen uit. Het touwwerk van de masten is echt geweldig in elkaar geknutseld. Dat is toch pure wiskunde. Je komt er niet als je alleen 1+1 kent. Je hebt een hoop kennis en kunde nodig wil je met dit schip de wereld over kunnen varen weer of geen weer. Maar alles valt te leren. Of je het dan nog daadwerkelijk gaat kunnen is een tweede. Maar oefening baart kunst.
Het schip had vaart verminderd en ze waren bezig met het aanmeren. Dan moest het schip verankerd worden. De matrozen klommen de masten in. Ze hezen de Nederlandse vlag op,kwamen op een rij te staan en zongen het themalied van het schip. De bemanningsleden hadden kostuums aan. De eerste en de tweede stuurman hadden een groen kostuum aan. En de rest van de bemanningsleden hadden een ander soort kledij aan. En die schoenen van de matrozen...formaatje cruiseschip...hoe kunnen ze eigenlijk met zulke grote schoenen in de masten klimmen terwijl ze de wereld over varen? Al met al leken ze wel een beetje familie van Jack Sparrow (Pirates of the Carribean).
Naast mij stonden journalisten van diverse kranten en televisiezenders. Een journalist vroeg aan mij of ik ook van de pers ben. Ik zei:'Nee hoor. Ik ben gewoon een nieuwsgierig tevens leergierig ingesteld persoon die deze gelegenheid niet had willen missen'.
Ik vind het leuk om op een spontane manier nieuwe mensen te leren kennen. Ik raakte met die aan de praat en met die en met die...stelletje onbekende bij elkaar maar een vriendelijk praatje is zo gemaakt en met Merel had ik de grootste lol.
Op een goed moment besloot ik om terug te lopen naar huis. Ik zag donkere wolken aankomen en bij het water staan met kans op onweer is geen goed idee.
Ik heb niet veel nodig in het leven. Ik kan lichtpuntjes vinden wat het leven enigszins luchtig houd in eenvoud. Het is belangrijk om te kijken naar wat je wel hebt en je niet blind staren op wat je niet hebt.
Het kunnen soms ook de kleine, simpele en onverwachte gebeurtenissen in het leven zijn waar je later met een fijn gevoel aan terug kan denken. Die behoren ook tot de: 'Weet-je-nog momenten'.
'S avonds zat ik met mijn laptop op de bank, want ik moest nog wat afmaken. De televisie stond aan en ik zag Hart van Nederland (SBS6) voorbij komen. Ze had het over het bezoek van 'het grootste houten zeilschip ter wereld' in Rotterdam. Ik zag mijzelf vluchtig voorbij komen. En mijn tas. Mijn tas heeft ook haar Moment-Of-Fame gepakt. Ik kwam niet meer bij van het lachen. Ik stond tenslotte tussen de journalisten en camera's in. Merel en ik zeiden nog tegen elkaar: "We staan hier ook gezellig tussen de journalisten en leden van havenbedrijf Rotterdam. Dit is onze Moment-Of-Fame. Vanavond staan we op televisie". En zo is het ook gegaan. Wat was het toch weer gezellig vandaag. Op naar een volgende mooie herinnering. Salute Gotheborg of Sweden!
© Blog a la Syr
Merel en ik @ Hart van Nederland SBS6
Reactie plaatsen
Reacties