In 2019 kreeg ik de vraag of ik een reis wilde maken naar India. Niet zomaar een reis. Nee. Een georganiseerde rondreis. Het duurde niet lang, voordat ik 'ja' had gezegd. Het duurde nog een half jaar, maar mijn koffer stond al klaar om ingepakt te worden. Drie maanden voor vertrek naar India had ik een droom. Ik zag mijzelf met een wit tuniek aan, zwarte legging en slippers in zwart met zilver. Er was een tuin met veel groen, mooie bloemen en bomen. Ik stond voor een gebouw. Het gebouw leek op een tempel. Ik stond beneden voor een witte marmeren trap. Dat is wat ik mij van de droom kan herinneren. India is 'het land van mijn ziel'. Het voelt van mijn tenen tot mijn kruin zo aan. Een dag na aankomst in India ging ik op pad met de vaste taxichauffeur. Hij nam mij mee naar een mooie plek, een bezienswaardigheid. Ik weet nog dat ik de auto uit stapte en naar voren liep. Ik dacht nog: 'Wat raar. Ik ben hier nooit geweest, maar het komt mij zo bekend voor'. Geloof het of niet, maar ik liep langs een tempel en stond voor dezelfde witte marmeren trap uit mijn droom. Ik keek om mij heen en ik keek naar mijn kleding. Het was precies zoals in mijn droom. Wat magisch om dit zo mee te mogen maken. Ik deed mijn zwart met zilveren slippers uit en liep op de koude witte marmeren trap naar boven. Ik voelde aan alles dat mijn leven vanaf deze reis zou gaan veranderen. Wit en marmer staan voor uitzuivering. Maar dat betekent ook dat ik veel mocht gaan loslaten. En loslaten kan gepaard gaan met veel emoties. Het is net een rups die zijn cocon verlaat. Dat gevoel had ik toen ik naar boven liep. Mijn reis in India was de reis van mijn leven. Ik heb zoveel gezien, geleerd en ontdekt. Ik had moeite om weer naar Nederland te gaan. De 1 na laatste dag heb ik na het inpakken van mijn koffer de taxi gepakt en ben weer terug gegaan naar de plek met de witte marmeren trap. In de tuin heb je bankjes en ik heb daar ruim een uur gezeten. Ik wilde een nieuwe frisse start maken in mijn leven. Ik wilde het verleden achter mij laten en mij richten op een fijne toekomst. Op deze bijzondere plek en op dat bankje heb ik besloten om echt iets moois van mijn leven te maken en daarmee ook iets voor anderen te kunnen betekenen. Ik heb altijd al veel voor anderen gedaan. Maar ik wilde het in een andere vorm gieten. Ik wist alleen nog niet hoe en wat. Ik stond ervoor open om het gaandeweg te mogen ontdekken.
Tijdens de rondreis hield ik contact met mijn naasten in Nederland. Het internet was niet overal goed. Dat maakte het communiceren lastig. Om voor mijzelf vast te leggen wat ik op een dag beleefde, maakte ik notities in mijn telefoon. Ik kwam op het idee om blogs te maken met foto's erbij en die op mijn WhatsApp te plaatsen. Zo konden mijn naasten meegenieten van mijn reis. Ik kreeg er positieve reacties op. Toen ik terug kwam uit India ben ik doorgegaan met het maken van blogs. Ik kreeg er veel leuke reacties op zoals: 'Jou blog is net wat ik nodig had' en 'Ik word er blij van als ik het lees'. Maar ook :'Je bent jezelf en transparant. Ik voel mij erdoor gesteund'. Dit gaf mij wederzijds een goed gevoel. Hier wilde ik iets mee gaan doen, maar daar was de tijd toen nog niet rijp voor.
In 2020 had ik ontslag genomen van mijn werk. Ik heb te lang in een situatie gezeten wat ongezond was voor mij. Ik had maagpijn door de stress, waardoor ik niet goed kon eten op mijn werk. Ik heb de laatste periode in mijn pauze huilend op mijn werk op het toilet gezeten, omdat ik mij zo rot voelde en niet wist wat ik moest doen. Sindsdien heb ik besloten dat ik mij nooit meer zo wil voelen op een werkplek. Ik was opgebrand en leeg van binnen. In korte termijn ging het bergafwaarts en was ik heel ziek geworden. Het had niet veel gescheeld of ik was er niet meer.
In mijn herstelperiode lag ik uit te zieken in bed, toen ik een mail kreeg. Het was een advertentie. Normaal gesproken klik ik advertenties weg. Maar 'per ongeluk' klikte ik op de advertentie. Het ging over het bouwen van een website. Ik ben de mail gaan lezen en ik had er interesse in. Voor ik het wist was ik een website aan het bouwen. Na lange tijd dacht ik even niet aan mijn zorgen en hoe ellendig ik mij voelde. Ik had er plezier in. Het deed mij denken aan mijn tijd in India toen ik bezig was met teksten schrijven en collages maken in de avonduren op mijn hotelkamer. Ik vond het geweldig om dit te doen.
Ik dacht na over wat voor een soort website het moest worden. Ik wilde een online platform neerzetten, waarin de verhalen van anderen centraal zouden staan. Ik geloof in de kracht van een verhaal. Ik geloof dat verhalen inspirerend kunnen zijn, je kan er herkenning in vinden, het kan je inzichten geven, een verhaal kan je voorzien van lichtpuntjes, het kan je nieuwe ideeën en ingevingen brengen, het kan je in contact brengen met mensen waar je aansluiting bij voelt etc.
Als je in een transformatieproces zit, dan kan je je heel alleen voelen. Jij bent immers de enige die echt begrijpt hoe jij je voelt. Een ander staat tenslotte niet in jou schoenen. Veel mensen trekken een muur op en voelen zich onbegrepen door de buitenwereld. Ik wilde iets betekenen voor deze mensen, omdat ik namelijk zelf weet hoe het is om je zo hulpeloos en onbegrepen te voelen. Naast een laagdrempelige hulpverleningswebsite wilde ik ook een diversiteit aan verhalen publiceren om er luchtigheid in te brengen. Voor ieder wat wils. De platform heeft in 3 jaar tijd 5000 bezoekers gepasseerd. Al met al wil ik dat de platform licht en liefde uitstraalde. En dat is meer dan gelukt.
Platform Horen Zien Zwijgen is eind 2020 gelanceerd. Van een klacht naar kracht. Van een diepe dal naar ongekende hoogtes. Ik ben er trots op en ik beleef er veel plezier aan. De beste manier om iemand te kunnen helpen is (naar mijn ervaring) om naast iemand te staan. Wat heeft een hulpbehoevende nodig? Iemand die je wilt bijstaan met een zuivere intentie die je (enigszins) een gevoel van veiligheid kan geven. Het gevoel van veiligheid creëren doe ik middels de platform door mensen een podium te geven waar hij of zij zijn of haar verhaal kan doen. Wanneer iemand zijn of haar verhaal kan doen en het bereikt een ander persoon die zich erin kan vinden, dan heel je samen. En dat vind ik zo mooi aan deze platform. Het is een platform voor ons allemaal.
Mijn tweede droom is uitgekomen. Een website met mijn eigen blogs. Ik heb er (voor mijn gevoel) een tijd over gedaan om de website uiteindelijk te lanceren. Ik ben namelijk liever een 'achter de schermen' persoon. Ik functioneer het beste achter de schermen. Althans, dat dacht ik tenminste. Het is tijd om mijn ervaringen te delen en lichtpuntjes te verspreiden, maar wel met behoud van mijn privacy.
Ik ben een mensen-mens, een gevoelsmens, heb een groot hart met liefde voor mijn medemens, de natuur, dieren en de Lichtwereld. Vergis je niet met dat ik mijn grenzen niet kan aangeven en over mij heen laat lopen. Ik heb een ijzersterke wil en laat mij niet snel de les voorlezen. Ik heb mijn hart op mijn tong. Ik ben lief, maar kan ook heel direct zijn. Daar moet je ook maar tegen kunnen. Ik schrijf blogs vanuit mijn gevoel over uiteenlopende onderwerpen. Het zijn onderwerpen die in mijn hoofd opkomen. Dat kan zijn dat ik een quote lees, iets meemaak of schrijf over een gebeurtenis. Ik schrijf het liefst in de avonduren. De energie voelt dan zo rustig. Dan stroom ik het beste. Ik ga dan in een ontspannen houding zitten, sluit mijzelf af van de buitenwereld en ga achter elkaar typen. Na het typen ga ik fine tunen en zo ontstaat er een 'blog a la Syr'.
Ik hoor mensen zeggen dat ze zich meeleven met mijn blogs. Alsof ze de ervaring zelf meemaken. Dat is ook mijn bedoeling. Een blog wat harten mag raken en harten mag openen. In een wereld waarin men zoekende is, kan het een verademing zijn om een alledaagse blog te lezen van een 'simpele' ziel. Echtheid, stof tot nadenken en geschreven met een hoop passie en liefde met zo nu en dan een tikkeltje humor kan ik mijn blogs het beste omschrijven.
Eind dit jaar bestaat platform Horen Zien Zwijgen 4 jaar. Ik ben ontzettend dankbaar. De platform beheer ik naast mijn reguliere baan en werkzaamheden. Ik heb er helaas beperkt de tijd voor. Maar ik zal mijn best blijven doen. Ik ben in 4 jaar tijd samen met de platform gegroeid. Ik wist wel wat ik wilde, maar kan er nu ook sterker en sneller naar handelen. Ik heb in het verleden een aantal keren op het punt gestaan om te stoppen met de platform, maar ik ben blij dat ik het niet heb gedaan. Uitdagingen leren je om ze aan te gaan. Weerstand krijg je om er bestand tegen te worden. Triggers dienen zich aan om je te vertellen dat je iets in jezelf mag oplossen.
Ik zal mij blijven inzetten voor de hulpbehoevende via de platform als mijn bijdrage aan de maatschappij. Ik zal mij blijven inzetten om verhalen niet verloren te laten gaan ter Inspiratie en Motivatie. Ik sta open om te ontvangen voor datgene wat nog komen gaat. De oceaan bestaat uit vele druppels. Met andere woorden: Samen maken we de wereld.
"Great things never come from comfort zones."
"All kind needs is a little help, a little hope and somebody who believes in them".
"Helping one person not change the whole world, but it could change the world for one person."
© Blog a la Syr
Reactie plaatsen
Reacties