Op een aangename lentedag zat ik op een bankje bij het water. Het water maakt mij rustig en zorgt ervoor dat ik mijn gedachten beter kan ordenen. Ik zie twee zwanen voor mij in het water. Ze bleven rondjes zwemmen en om elkaar heen draaien. Ik mocht getuige zijn van een mooi liefdesspel. Wist je dat zwanen bij hun eerste (en de beste) partner blijven tot aan hun dood? Ze zijn loyaal en monogaam. Ik ben al heel veel jaren vrijgezel. Tien jaar om specifiek te zijn. Mijn liefdesleven is net als de Titanic die op de bodem van de oceaan ligt geweest. Ik heb mijn zwaan nog niet gevonden die rondjes met mij wilt gaan zwemmen. Ach, ik ben en blijf een oude romanticus en dromerige typje. Ik moest lachen om de twee zwanen. Wanneer de één de ander met rust laat, dan vraagt de ander weer om aandacht. Wanneer de één wegzwemt, gaat de ander er snel achteraan haha. Deze twee lovebirds zijn zo verliefd op elkaar en waarom ook niet. Dat moet ze toch een heerlijk gevoel geven?

Laatst was ik in gesprek met iemand toen het onderwerp: pensioen ter sprake kwam. Het gesprek ging over hoe belangerijk het is om je pensioen goed geregeld te hebben. Je zal er toch niet aan moeten denken dat je drie kwart van je leven je de blubber hebt gewerkt, je eindelijk met pensioen kan, maar als nog moet blijven werken om rond te komen? Zie je jezelf al met een kunstheup, krakende knieën, kunst gebit, gebogen rug, met je rollator naar het werk gaan? Zorgelijk als ik erover nadenk. Dit heeft gemaakt dat ik een lijstje heb gemaakt met de dingen waar ik mij de aankomende periode in wil verdiepen en een extra check-up wil gaan doen. Heb je kinderen? Dan komen er natuurlijk meer zaken bij kijken. Ik heb geen kinderen, dus is dat voor mij niet van toepassing en kan ik daar een ander niet echt mee helpen. Hoe fijn is het om te weten dat je je zaken goed geregeld hebt, in acht houdend, dat wetten en regels altijd kunnen veranderen. Wellicht vergeet ik een aantal zaken wat niet bij mij op komt. Maar als ik dit lijstje af ga, dan ben ik al een heel eind. Graag wil ik een algemeen lijstje met jullie delen. Wellicht heb je hier ook iets aan:

Mensen...mensen...mensen...overal mensen om mij heen. Verschillende mensen, een ieder met zijn eigen karakter, overtuigingen, bagage, levensverhaal etc. Ik vind het leuk om mensen om mij heen te hebben. Gezellig praatje maken, lief en leed delen, elkaar inspireren, met elkaar iets ondernemen en ga zo maar door. Maar soms...wil ik niks van dat allemaal. En dat is als ik merk dat ik net iets teveel moet dealen met gedragingen van mensen die in het verste verte niet in mijn woordenboek voorkomen. Ik kan heel slecht tegen onrechtvaardigheid.Tussen de alledaagse bezigheden van mijn drukke bestaan vind ik het fijn om af en toe mijn verstand op nul te zetten. Even weg van de mensen massa. Even weg uit de stad. Dicht bij jezelf blijven? Jezelf resetten? Hoe doe je dat? Door dingen te doen die je leuk vind. Die je energie geven, maar tegelijkertijd ook tot rust brengen. Soms vind ik het leuk om totaal iets 'out-of-the-box' te doen. Iets wat ik niet vaak tegenkom, hoor of zie. Iets waardoor ik weer positief geprikkeld wordt. Vandaag was dus zo een dag....Het is zaterdagochtend en mijn wekker gaat af. Ik ben 40 minuten voor zonsopkomst wakker. Na een verfrissende douche, aangekleed en wel, doe ik mijn balkon deur open en sta met mijn blote voeten op de koude tegels.  De lucht is helder en ik hoor nog geen vogels fluiten. Het is zo sereen om mij heen. Ik loop naar binnen en begin met mijn ochtend gebed. Tijdens het gebed, hoor ik vogels fluiten. Het begint lichter te worden buiten en naarmate de minuten verstrijken en ik nog bezig ben met mijn ochtend gebed...voel ik mij gaandeweg ook lichter worden. Wanneer ik klaar ben met mijn gebeden voor de dag, maak ik rechts omkeer naar mijn keuken om koffie te zetten. Daarna ga ik mij verder klaar maken om straks de deur uit te gaan.Ik stap in mijn auto, zet een muziekje op en rij naar het zuiden. Eenmaal de stad uit, rij ik op de snelweg. Na een tijd zie ik heel veel groen om mij heen en smalle landweggetjes. Grote velden met grote zonnebloemen en mais. De bomen staan volop in de bloei. Prachtig! Het is net een foto op een ansichtkaart.  Ik ga een smal weggetje in. Ik ben gearriveerd. Ik parkeer mijn auto, stap uit, kijk recht voor mij uit en zie een grijze ezel naar mij kijken. Ik maak het hek open en wordt begroet door Lola (een grote, zwarte maar oh zo lieve, speelse hond). Ik loop door en krijg een warm welkom van de vrijwilligers van de Ezelshoeve in Baarle Nassau. Ik hoor er één zeggen: 'Je kent de weg. Veel plezier'.Ik maak voorzichtig de hekken open en glip naar binnen. De meeste ezels staan allemaal buiten op een enkeling na. Ik zoek Michäel. Mijn gedeeltelijke adoptie ezel. Hij staat stro te eten samen met zijn maatje Alberto. Ik vraag aan een vrijwilliger hoe het met Michäel gaat. Ze zegt: 'Het gaat goed met hem. Hij heeft alleen last van eczeem op zijn rug'. Ik kijk Michaël aan en zeg: 'Ach vent, wat mankeer je nu weer? Hoe kom je nou aan eczeem? En dan kan je ook niet krabben als je jeuk hebt. Niet dat dat de bedoeling is, maar toch...'. De vrijwilliger zei dat ze vanochtend zijn rug ingesmeerd hebben met een verkoelende zalf. Michaël heeft al zoveel meegemaakt. Hij was sterven na dood toen hij werd opgevangen door de Ezelshoeve. Er zat een bramentak vast in zijn keel, waardoor hij amper kon eten. Hij was mager geworden en verzwakt. De bramentak is door de dierenarts verwijderd. Maar doordat hij verzwakt was, is hij in een sloot terecht gekomen. Doordat hij met zijn poten vastzat, heeft hij een spiertrauma opgelopen. Alberto zag hij maatje in noodweer, maar kon niks doen. Hoe hulpeloos moet hij zich gevoeld hebben. De medewerkers van de Ezelshoeve hebben Michaël meegenomen, maar konden Alberto niet achter laten. Ezels zijn kudde dieren en voelen zich snel eenzaam. Alberto achterlaten zou voor beide een heel slecht idee zijn. Ze zijn tenslotte maatjes voor het leven. Bij de Ezelshoeve is Michaël aan banden gelegd en kreeg hij regelmatig fysiotherapie. Michaël is een strijder. Hij gaf zelf ook niet op. Met de nodige zorg, hulp, liefde en hoopvolle gesprekken is het hem gelukt om zelfstandig te staan en naderhand om weer te gaan lopen. Daar is tijd overheen gegaan. Als je Michaël nu ziet is hij een voorbeeld dat wonderen bestaan. Mijn kleine, grote strijder. Zijn poten zien er stevig uit en hij is geen scharminkel ezel meer. Hij heeft zelfs een klein ezelbuikje en loopt mooi rechtop. Goed zo mannetje!Wanneer ik zie dat Michäel aan het eten is, dan laat ik hem met rust. Waar Michaël is, is zijn maatje Alberto en andersom. Wanneer je niet weet welke van de ezels Michaël is, dan zoek je een bruine ezel op waar een licht grijze wat kleinere ezel naast loopt en die bruine ezel is Michaël. Die twee verliezen elkaar niet uit het oog. Ze zijn net Bassie & Adriaan.Ik zie dat Liv naar mij toe loopt. Liv is een flessenveulen geweest (groot gebracht door mensen). Haar mama heeft haar afgestoten waardoor zij geen ezel gedragingen heeft kunnen leren van haar mama.  Daardoor weet ze af en toe geen houding te geven. Ezel Quincet vind Liv een mooie ezelin, maar tot nu toe heeft Liv geen interesse in hem. Zij ziet (zogenaamd) Quincet niet staan. Quincet snapt niks van de dagelijkse afwijzingen die hij van Liv krijgt, maar geeft niet op. Iedere keer wanneer Liv voorbij loopt, staat hij op gepaste afstand haar te bewonderen. Op zijn Surinaams zeggen we:"Tranga Lobie". Dat betekent: "Sterke liefde". Ik zie de reusachtige (voor mijn gevoel dan) Pierrick op mij af komen lopen. Hij is een Poitou ezel (Franse ras). Hij is 28 jaar oud. Vrij oud voor een ezel. Hij heeft ademhalingsproblemen. Hij zit hier zijn oude dag uit. Ik ben zelf maar klein van stuk en Pierrick is zo groot als een politiepaard met wilde rasta haren. In het begin was ik een beetje bang voor Pierrick. Maar hij is zo lief. Als het aan Pierrick ligt wilt hij alleen maar geaaid en geknuffeld worden. Het liefst de hele dag door. Hij draait zijn oren naar je toe en luistert graag naar je als je met hem praat.Ik zie dat Michaël naar mij toe loopt. En uiteraard loopt Alberto achter hem aan. Michaël doet zijn hoofd naar beneden. Hij komt mij begroeten en wilt overduidelijk geaaid worden. Ik maak een mooie foto van hem. Zie foto hieronder. En natuurlijk knuffel ik ook met Alberto.

Dit is een blog gemaakt op 12 mei 2023. Net als ieder jaar vinden dit weekend weer de Wereldhavendagen plaats in Rotterdam. Ik hou van boten. Ik vind het fascinerend om ernaar te kijken. Vrachtschepen, zeilschepen, cruiseschepen, marineschepen en ga zo maar door. In deze blog geef ik jullie een kijkje in mijn alledaagse leven en vertel ik meer over mijn interesse in boten. Veel leesplezier toegewenst: